Porozumienie międzyrządowe podpisane w sierpniu 1993 roku przewidywało, iż projektowanie, wykonawstwo, dostawa materiałów i urządzeń będą realizowane przede wszystkim przez polskie podmioty gospodarcze na podstawie umów zawieranych przez EuRoPol GAZ s.a. na warunkach konkurencyjności.
EuRoPol GAZ s.a. zrealizował te postanowienia – do prac związanych z budową gazociągu zaangażował głównie polskie firmy. Polskie instytutu naukowo-badawcze wykonywały specjalistyczne ekspertyzy i badania na zlecenie EuRoPol GAZ s.a. Na rzecz Spółki pracowały m.in. Politechnika Gdańska, Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie, Politechnika Warszawska, Politechnika Wrocławska, Instytut Spawalnictwa.
Wszystkie prace projektowe wykonało polskie przedsiębiorstwo Gazoprojekt SA z Wrocławia. Gazoprojekt prowadził także nadzór autorski nad realizacją robót. Generalnymi wykonawcami robót budowlano-montażowych w zakresie części liniowej były firmy Gazobudowa, GAZ-2000, Megagaz i Karpaty. Wykonawcą wszystkich pięciu tłoczni została firma ABB Zamech Elbląg. Początkowo prace przy budowie systemu łączności były realizowane przez firmę Optotrakt, a następnie kontynuowane przez Alcatel Polska. Wykonawcą systemu sterowania i przetwarzania danych była firma Alstom Polska. Nadzór inwestorski nad budową sprawowały instytucje: Bureau Veritas Polska - część liniowa SGT oraz Polski Rejestr Statków - tłocznie gazu SGT.
Szczególnie trudne zadania, które bardzo często w Polsce, a nawet za granicą realizowane były po raz pierwszy, jak np. przekroczenia dużych rzek, zostały powierzone wyspecjalizowanym firmom zagranicznym. Polski oddział firmy Habau Austria zrealizował najdłuższe w Europie Środkowej przekroczenie rzeki metodą wykopu otwartego – przekroczenie Wisły. Przekroczenia Warty metodą mikrotunelingu i Noteci Zachodniej metodą wykopu otwartego (na palach) wykonała firma Freitag Budpol. Przekroczenie rzeki Skrwa metodą mikrotunelingu zrealizowała spółka Gazobudowa, przekroczenie Narwi w dwóch miejscach (wykop otwarty) – spółka Karpaty.
Dostawcy materiałów i urządzeń niezbędnych do budowy gazociągu zostali wybrani w ramach konkursu ofert. Rury o średnicy 1400 mm wyprodukowano we włoskiej hucie Ilva Lamiere e Tubi oraz niemieckiej firmie Mannesmann Handel. Zawory kulowe Cameron wraz z napędami dostarczyła niemiecka firma Fahlke Control Systems. Kształtki, trójniki i elementy gięte oraz rury niezbędne do budowy zespołów zaporowo-upustowych zapewniła niemiecka firma RMA Truttenbach. Materiały izolacyjne, termokurczliwe i antykorozyjne do połączeń spawanych zostały zakupione od firm Raychem ze Stanów Zjednoczonych i Canusa Systems z Kanady. Niemiecka firma Franken Plastik dostarczyła płozy ślizgowe do rur ochronnych. Nadzór nad produkcją ruru sprawowało Towarzystwo Klasyfikacyjne Bureau Veritas.
Pierwsza nitka gazociągu jamalskiego wraz z infrastrukturą techniczną zrealizowana została na podstawie uzyskanych przez Inwestora decyzji administracyjnych o pozwoleniu na budowę.
Projekt organizacji robót przewidywał zajęcie pasa roboczego szerokości 36 m na terenach rolniczych (podlegający rekultywacji) i 26 m na obszarach leśnych, gdzie pozostawiono bezpośrednio nad gazociągiem ośmiometrowy pas niezalesiony. Przed przystąpieniem do budowy przeprowadzono archeologiczne badania rozpoznawcze w pasie roboczym.